Akbabalar çok kötü bir isme sahip güçlü kuşlardır. Öte yandan oldukça rahat bir kuş olduğu da yazılabilir. Bu kolaylık, diğer yırtıcı kuşlar gibi avlanmak yerine, yalnızca başkalarının artık yemek istemediği şeylerden yararlandığı gerçeğinden kaynaklanmaktadır. Tek kelimeyle, akbaba bir kolaylıktır ve aynı zamanda argo terimde başkasının işini besleyen tembeller için de algılanır.
1. Dünyanın birçok yerinde bulunan yırtıcı kuş, şahin ailesinden gelmektedir. Yerli şahinimiz aynı aileden gibi görünse de, kesinlikle bazı kardeşlerinden daha çalışkan.
2. Akbabaların en büyük yaşam alanları Afrika, Asya ve Avrupa'nın bazı bölgelerinde bulunabilir. Bu bölgelerde yaşayan akbabalara eski dünya akbabaları denir.
3. Büyük boyutları ve ağırlıkları nedeniyle, uçmak için hava hareketlerini kullanırlar, akışları yönünde hareket ederler, neredeyse hareketsiz dururlar. Bu rahatsızlıktan dolayı ağırlıklı olarak kıtaların orta kesimlerinde denizden uzak çöl veya yarı çöl alanlarında yaşarlar.
4. Eski dünya akbabaları, 9 cinse ayrılmış 15 kuş türünü içerir. Hepsinin geniş açıklıklı kanatları vardır.
5. Akbabaların çok karakteristik bir özelliği, tüysüz uzun, başsız bir boyundur. Kafalarında seyrek tüyler var.
6. Akbabalar tipik çöpçülerdir. Bayramlardan sonra düşmüş hayvanlarla veya yırtıcıların kalıntılarıyla beslenirler.
7. Akbabalar çok faydalı yırtıcılardır. Diyet tercihleri sayesinde karkas yüzeylerini çok etkili bir şekilde temizlerler. Genellikle çevre temizleyicileri olarak adlandırılırlar.
8. Boyun ve kafadaki tüy olmaması, bu kuşların pıhtılaşmış kan izi bırakmadan et parçalarını parçalamasına izin veren doğanın bir armağanı olarak görülüyordu. Bu görüş reddedildi, "çıplak" akbaba kafasının aşırı ısınmayı önlemek için onlara bir termoregülatör olarak hizmet ettiği kanıtlandı.
9. Doğa, akbabaları, et parçalarını kolayca koparabilmeleri sayesinde çok güçlü bacaklar ve pençelerle donatmıştır. Akbabanın gagası keskin bir kanca ile tamamlanmıştır, bu da etin kancadan çıkarılmasını kolaylaştırır.
10. Tibet'te çok özel bir gömme şekli vardır. Yıkanan ceset bir tepeye taşınır, rahip ölünün cesedini birkaç yerinden keser ve akbabaların yemesi için bırakır. Tibet örneğinde bu tür bir cenaze töreni çok haklı. Bu ülkenin çoğu dağlardan oluşuyor ve ölüleri gömmek zahmetli, Avrupalıların bakış açısından bu barbarca görünen yolu kullanmak çok pratik ve hijyenik oluyor.